ساخت شبکیه‌ چشم با نانولوله‌های کربنی


 این ابزار تا کنون تنها روی شبکیه‌ی نارس و غیر حساس به نور چشم جوجه‌هایی که در دوره‌ی جنینی قرار دارند مورد آزمایش قرار گرفته است اما پژوهشگران امیدوارند از این ابزار برای درمان شبکیه چشم انسان استفاده کنند.

برخی از نورون‌ها (سلول‌های عصبی) به صورت ژنتیکی مستعد حساسیت به نور هستند. بخش جدیدی از دانش نیز به نام اپتوژنتیک یا ژنتیک نوری به استفاده از این نورون‌ها می‌پردازد. از این اعصاب علاوه بر بینایی می‌توان در کاربردهای دیگری همچون ژن درمانی، نقشه برداری از مغز، کاهش حساسیت به درد، درمان ناهنجاری‌های عصبی همچون صرع و پارکینسون و البته کنترل ذهن استفاده کرد.


پژوهشگران بسیاری نیز به دنبال توسعه‌ی روشی بر پایه‌ی ژنتیک نوری هستند که بتوان به کمک آن بینایی افراد را بازگرداند. آن‌ها فیلم نانومیله‌های نیمه رسانا و نانولوله‌های کربنی را با هم ترکیب کردند و دریافتند که سامانه‌ای که ساخته‌اند می‌تواند نورون‌های غیر حساس به نور را در جنین مرغ در روز چهاردهم در پاسخ به نور بنفش به مدت 100 میلی ثانیه تحریک کند.

بیشتر فناوری‌های مصنوعی که پیش از این مورد آزمایش قرار گرفته بودند بر پایه‌ی سیلیکون بودند که علاوه بر عدم شفافیت، سختی و عدم انعطاف پذیری نیاز به جراحی‌های تهاجمی و استفاده از منبع نیروی خارجی نیز داشتند. این سامانه‌های قدیمی همچنین از مشکل عدم پایداری طولانی مدت و وضوح بسیار پایین رنج می‌بردند.

این پژوهشگران امیدوارند فیلمی که آن‌ها از نانولوله‌های کربنی و نانومیله‌های نیمه رسانا ساخته‌اند بتواند به عنوان جایگزینی برای شبکیه‌های آسیب دیده به کار رود که البته راه درازی تا رسیدن آن به دنیای واقعی باقی مانده است. در صورتی که این فناوری قابلیت خود را برای کاربرد در انسان‌ها نشان دهد می‌توان از آن برای درمان تخریب بافت شبکیه در افراد سالمند بهره برد.

امکان ارسال نظر برای این موضوع وجود ندارد